Mijn steen in de rivier van het leven

We zijn allemaal op zoek naar balans. Balans in ons leven, balans in onze gevoelens, maar vooral naar balans in onze samenleving. Dat er momenteel zoveel zieke mensen zijn, is dus helemaal niet  zo verwonderlijk; wij zijn onze balans kwijt en zoeken daarvoor de oplossing in de buitenwereld, waardoor er weer een nieuwe disbalans ontstaat. Deze buitenwereld is namelijk slechts een afspiegeling van ons collectief bewustzijn. Het beste dat iedereen dus kan doen is trachten de balans in zichzelf te herstellen en zo van binnen naar buiten verandering aanbrengen.

Om te komen tot zelfkennis is het bijhouden van een dagboek een goed medium. Vooral als je daarbij zo eerlijk bent dat je durft te schijven wat je werkelijk bezielt. En het mooie daarvan is dat het tegelijkertijd een goede manier is om je gedachten tot rust te brengen. Het bijhouden van een dagboek was voor mij dan ook de eerste stap op mijn weg naar genezing. Ik wil er meteen de kanttekening bij zetten dat ik genezing zie in een groter geheel: de genezing van mijn ziel staat hierbij voorop. Menigeen die wel eens een dagboek bij heeft gehouden zal na verloop van tijd merken hoezeer en hoe ongemerkt bepaalde situaties verandert kunnen zijn. Ik wel tenminste.

Toen ik aan mijn weblog begon, had ik eigenlijk geen idee wat ik daarmee trachtte te bereiken. Het enige dat ik weet was dat de behoefte om de dingen niet langer alleen van me af te schrijven, maar óók de behoefte om ze te publiceren levensgroot was. Ik heb zelfs meerdere malen getracht de aandacht van de media te vangen, van kranten tot (spirituele) bladen, maar op één of andere manier bleek deze commercieel getinte buitenwereld niet ontvankelijk voor mijn verhaal. Overigens niet verwonderlijk hoor, want hoe idealistisch bepaalde bladen ook naar buiten komen, ze zijn allemaal afhankelijk van adverteerders en deze willen we dus niet tegen de schenen trappen hè?

Achteraf ben ik wel blij met deze ontwikkeling. Het heeft me gedwongen op het reeds betreden pad verder te wandelen en mijn schrijfwijze is daardoor op geen enkele wijze getint en/of in zijn vrijheid ingeperkt door commerciële belangen. En het ontbreken van enige deadline is uiteraard veel gunstiger voor mijn stress-level. "Vrijheid, blijheid" is eigenlijk altijd tijd mijn motto geweest en het wordt tijd dat ik dit motto ga handhaven. Het was namelijk die vrijheid die  in de loop van mijn  leven door mijn eigen denken en handelen ingeperkt werd en die ik weer de vrije teugel moest leren geven. Eén van de dingen die mij altijd weerhielden mijn hart te volgen, is het feit dat ik het gevoel had dat ik mezelf aan anderen moest verantwoorden. H* maakte mij dit duidelijk toen hij zei “jij hebt altijd moeten vechten voor je bestaansrecht”. Bijna goed; ik heb altijd het gevoel gehad dat ik moest vechten dat ik besta. Maar ik besta, dus ik BEN!

Mijn weblog is eigenlijk een beetje mijn steen. In plaats van de (molen)steen van Kanker toe te staan mij naar benden te trekken, heb ik deze versplinterd tot kleinere, handbare fragmenten die ik één voor één onder de loep kan nemen en los kan laten. Zo ben ik inmiddels een hele hoop emotionele bagage kwijt geraakt, maar heb ik ook geleerd met tegenslagen, kritiek en vooral vooroordelen om te gaan. Als ik nu een titel voor mijn boek zou kiezen zou het zijn: leven met kanker en vooroordelen. Maar wie houd ik voor de gek: er zal nooit een boek komen. Mijn boek is er al: het is interactief en staat op internet te lezen.

Inmiddels wetend en er op vertrouwend dat mijn situatie niet vraagt om haastige beslissingen, maar dat bezinning en ‘er een nachtje over slapen’ betere vruchten afwerpen, heb ik niet alleen de rust en aanvaarding in mezelf kunnen vinden, maar ook de aanvaarding van het feit dat “de dingen zijn zoals ze zijn”. Ik heb niet meer zo nodig de drang de buitenwereld te veranderen. Ik verander wel en ik zie wel wie er mee verandert. Ik maak de keuzes die het meest refereren aan wie ik ben en wie ik wens te zijn en zelfs dát is aan verandering onderhevig. Net zoals de waarheid…

Mijn meeste kracht haal ik echter uit het feit dat ik altijd zoek naar een Positief Alternatief. Kanker als Kracht. Als KA. Vandaar dat ik vaak het woord niet volledig schrijf, maar als K*. Waar de één kanker ziet, zie ik kracht. De kanker heeft mij geholpen mezelf terug te vinden en de kringen die het wateroppervlak beroeren wanneer ik de steen van me afgeworpen heb, kabbelen even door, verdwijnen dan of gaan over in de kringen van stenen die anderen in het water geworpen hebben, al dan niet bewust. Het oppervlak wordt weer rustig, maar ik weet dat er een verandering heeft plaats gevonden.

Wie geïnteresseerd is om zijn inzichten te delen of anderszins een steentje bij denken te kunnen dragen, nodig ik uit om contact met mij op te nemen via email: uw@steeninderivier.nl of een kijkje te nemen op mijn andere website: Positief Alternatief.

 
nopix
 
 
 

Steen in de rivier is onderdeel van diamental.org en diamental.nl